Prostowanie równości

14 stycznia 2008
Marek Penszko

Na fali łamigłówkowych mód wypływają łamigłówkowi krezusi. Jak Rubik zrobił fortunę na magicznej kostce, tak na sudoku przynajmniej parę osób na świecie, głównie związanych z dużymi wydawnictwami, dorobiło się niezłej kasy. Różnica jest tylko taka, że Rubik zarabiał na swoim pomyśle, a sudokowicze – na powielaniu cudzego.

Takie przykłady kuszą, bo któż nie miałby ochoty na choćby małą fortunkę. Wciąż więc pojawiają się nowe łamigłówki i – poza pochwaleniem się nimi – próby przebicia się na rynek, czyli wstąpienia na drogę „od pomysłu do przemysłu” albo raczej od inwencji do komercji. Podobnie jak w innych dziedzinach, także i w tej, bardzo specyficznej, zdecydowanie dominują rozczarowania, zwłaszcza że autorzy są zwykle genialnością swojego pomysłu zafascynowani i przekonani, że tylko krok dzieli ich od podbicia świata. Najbardziej boli, gdy do autora dociera, że odkrył Amerykę albo gdy przekonuje się na własnej skórze, że między „zrobić”, a „zarobić”, choć róznią się tylko jedną literą, jest przepaść, nawet jeśli to, co się wymyśliło, uchodzi za bardzo pomysłowe i atrakcyjne.
Powyższy przydługi wstęp nie musi mieć związku z dalszym tekstem, choć w jakimś stopniu może.

Pani Bogusia Gierus uczy matematyki i fizyki w jednym z montrealskich liceów, jest zaś absolwentką warszawskiego – im. Władysława IV; na stałe mieszka w Kanadzie od kilkunastu lat, jest szczęśliwą żoną i mamą dwóch chłopców. W ubiegłym roku wymyśliła łamigłówkę, którą popularyzuje i rozpowszechnia głównie za pośrednictwem Internetu; ponadto wydała książeczkę, a zestaw jej zadań gościł dwukrotnie na łamach magazynu Games.

Łamigłówka nazywa się hexa-trex. Polega na wytyczeniu takiej trasy przejścia przez sześciokątne pola diagramu, aby kolejno „zaliczane” cyfry i znaki utworzyły poprawną równość. Przez każde pole trzeba przejść dokładnie raz. Poniżej przykład i dwa zadania – łatwe i trudne.

trex_1a.jpg 

Moje pierwsze wrażenia po posmakowaniu łamigłówki: prosty pomysł (nie całkiem oryginalny, bo podobne zadania od kilkunastu lat publikowane są w Japonii), ale przyjemny i wciągający; po zerknięciu na diagram oko niemal instynktownie zaczyna krążyć w poszukiwaniu właściwego szlaku. Raczej zabawa kombinacyjna i trochę test na spostrzegawczość, niż łamanie głowy, choć co nieco da się ustalić na logikę. Atrakcyjne tylko przy małych diagramach – większe nie kuszą, bo możliwości jest zbyt dużo i zabawa staje się zbyt żmudna.

A co Państwo sądzą o pomyśle pani Bogusi?
Autorka zaprasza na swoją stronę.