Drogą polną

1 sierpnia 2020
Marek Penszko

Kantoriiroodo, czyli „droga polna” (a ściślej: „wiejska droga”) to jedna z najciekawszych, choć mało znanych łamigłówek z japońskim rodowodem. Z natury jest dość trudna, bo niełatwo rozgryźć sposoby jej rozwiązywania, więc rozwiązywaczy sudoku zniechęca już na starcie. Od początku, czyli od 23 lat należy do dziełek niszowych.
Miejscem akcji jest diagram rozparcelowany na wieloboki-działki, które nazwiemy polami (żeby pasowało do drogi polnej), a jednostkowe kwadraciki diagramu pozostaną tradycyjnie i wyłącznie kratkami.
Zadanie polega na narysowaniu na diagramie drogi-pętli, czyli linii łamanej zamkniętej, łączącej środki niektórych kratek, złożonej z poziomych i pionowych odcinków, nie przecinającej samej siebie. Linia ta powinna gościć we wszystkich polach (ale nie we wszystkich kratkach). Liczba w danym polu oznacza, przez ile kratek tego pola musi przejść droga. Brak liczby o niczym nie świadczy – jest tylko brakiem informacji.
Dwie pozostałe reguły, warto omówić dokładniej.
1. droga może odwiedzić każde pole tylko raz, tzn. po wejściu na pole, zaliczeniu w nim określonej liczby kratek i opuszczeniu go nie może już na to pole powrócić.
2. dwie sąsiednie (stykające się bokiem) kratki mogą pozostać w rozwiązaniu puste (bez drogi) tylko wówczas, jeśli należą do tego samego pola. Inaczej mówiąc, w rozwiązaniu nie może być pary sąsiednich pustych kratek rozdzielonych granicą między polami.
Przydługa instrukcja obsługi jest zapewne jedyną słabą stroną zadania.
Poniższy przykład, jeśli mu się dokładnie przyjrzeć, świadczy o tym, że wytyczanie drogi to nie przelewki.

Droga w zadaniu jest już moim zdaniem mocno wyboista.

W rozwiązaniu wystarczy podać liczbę zakrętów drogi lub tworzących ją prostych odcinków.

Komentarze z prawidłowym rozwiązaniem ujawniane są wieczorem w przeddzień kolejnego wpisu (z błędnym zwykle od razu). Wpisy pojawiają się co 7 dni.